Frases de Sidônio Apolinário

Caio Sólio Apolinário Sidônio , poeta, alto funcionário do Império Romano, bispo e santo da Igreja Católica, foi "o autor individual sobrevivente mais importante da Gália do quinto século" . A amplitude de seus conhecimentos o tornaram centro da vida pública de sua época.

Era de descendência nobre, com pai e avô cristãos e prefeitos do pretório da Gália. Casou-se por volta de 452 com Papianilla, filha de Ávito, que era então cônsul e depois foi proclamado imperador romano do Ocidente em 455, que ergueu no Fórum de Trajano uma estátua de seu genro e deu-lhe o título de conde. Em 457, caiu nas mão de Majoriano, que havia privado Ávito do império e tomado a cidade de Lyon. A reputação de seu conhecimento levou Majoriano a tratá-lo com imenso respeito. Em troca, Apolinário compôs um panegírico em sua honra . Em 467, o imperador Antêmio o recompensou pelo panegírico que ele havia escrito em sua honra elevando-o ao posto de prefeito urbano de Roma, e em seguida à dignidade de patrício e senador.

Em 472, mais por sua habilidades políticas que teológicas, ele foi escolhido para suceder Epárquio no bispado de Arverni . A maior parte dos ocupantes desse posto foram feitos santos da Igreja Católica Romana, inclusive seu recente predecessor, São Namácio , que iniciou as fundações de uma catedral adequada. Sua festa litúrgica é celebrada no dia 21 de agosto. Wikipedia  

✵ 5. Novembro 430 – 489
Sidônio Apolinário: 7   citações 0   Curtidas

Sidônio Apolinário: Frases em inglês

“These are the men whom even they fear who are themselves feared.”
Hi sunt, quos timent etiam qui timentur.

Lib. 5, Ep. 7, sect. 1; vol. 2, p. 187.
Epistularum

“Death may overwhelm them, but not fear; unconquerable they stand their ground, and their courage well-nigh outlives their lives.”
Mors obruit illos,<br/>non timor; invicti perstant animoque supersunt<br/>jam prope post animam.

Sidonius Apollinaris livro Carmina

Mors obruit illos,
non timor; invicti perstant animoque supersunt
jam prope post animam.
Carmen 5, line 251; vol. 1 p. 83.
Carmina

“Why – even supposing I had the skill – do you bid me compose a song dedicated to Venus the lover of Fescennine mirth, placed as I am among long-haired hordes, having to endure German speech, praising oft with wry face the song of the gluttonous Burgundian who spreads rancid butter on his hair?”
Quid me, etsi valeam, parare carmen<br/>Fescenninicolae iubes Diones<br/>inter crinigeras situm catervas<br/>et Germanica verba sustinentem,<br/>laudantem tetrico subinde vultu<br/>quod Burgundio cantat esculentus<br/>infundens acido comam butyro?

Sidonius Apollinaris livro Carmina

Quid me, etsi valeam, parare carmen
Fescenninicolae iubes Diones
inter crinigeras situm catervas
et Germanica verba sustinentem,
laudantem tetrico subinde vultu
quod Burgundio cantat esculentus
infundens acido comam butyro?
Carmen 12, line 1; vol. 1, p. 213.
Carmina

“How dismal the necessity of birth! how miserable the necessity of living! how hard the necessity of death!”
O neccessitas abiecta nascendi, vivendi misera dura moriendi.

Lib. 8, Ep. 11, sect. 4; vol. 2, p. 463.
Epistularum

“Driven away by barbarian thrumming the Muse has spurned the six-footed exercise ever since she beheld these patrons seven feet high.”
Ex hoc barbaricis abacta plectris<br/>spernit senipedem stilum Thalia,<br/>ex quo septipedes videt patronos.

Sidonius Apollinaris livro Carmina

Ex hoc barbaricis abacta plectris
spernit senipedem stilum Thalia,
ex quo septipedes videt patronos.
Carmen 12, line 9; vol. 1, p. 213.
Carmina

“For the man who considers himself the best critic generally studies sound and unsound composition with equal interest, being no more greedy for lofty utterances to praise than for contemptible ones to ridicule. In this way technique, grandeur, and propriety in the use of the Latin language are particularly underrated by the armchair critics, who, with an insensibility which goes hand in hand with scurrility, and wishing to read only what they may criticize, cannot, by their very abuse of literature, be making a proper use of it.”
Nam qui maxume doctus sibi videtur, dictionem sanam et insanam ferme appetitu pari revolvit, non amplius concupiscens erecta quae laudet quam despecta quae rideat. atque in hunc modum scientia pompa proprietas linguae Latinae iudiciis otiosorum maximo spretui est, quorum scurrilitati neglegentia comes hoc volens tantum legere, quod carpat, sic non utitur litteris, quod abutitur.

Lib. 3, Ep. 14, sect. 2; vol. 2, p. 59.
Epistularum

“O neccessitas abiecta nascendi, vivendi misera dura moriendi.”

How dismal the necessity of birth! how miserable the necessity of living! how hard the necessity of death!
Lib. 8, Ep. 11, sect. 4; vol. 2, p. 463.
Epistularum